در
این روزگاران مردم چهار گروه اند:
- گروهی اگر دست به فساد نمی
زنند، برای این است که، روحشان ناتوان، و شمشیرشان کند، م امکانات مالی، در اختیار
ندارند.
- گروه دیگر، آنان که شمشیر
کشیده، و شر و فسادشان را آشکار کرده اند، لشکرهای پیاده و سواره خود را گرد آورده
و خود آماده کشتار دیگرانند.
دین را برای به دست آوردن مال دنیا تباه کردند که یا رییس و
فرمانده گروهی شوند، یا به منبری فرا رفته، خطبه بخوانند.
چه بد تجارتی، که دنیارا بهای جان خود بدانی، و با آنچه که
در نزد خداست معاوضه نمایی.
- گروهی دیگر، با اعمال آخرت،
دنیا را می طلبند، و با اعمال دنیا در پی کسب مقام های معنوی آخرت نیستند، خود را
کوچک و متواضع جلوه می دهند.
گام
ها را ریاکارانه و کوتاه برمی دارند، دامن خود را جمع کرده، خود را همانند مومنان
واقعی می آرایند، و پوشش الهی را وسیله نفاق و دورویی و دنیا طلبی خود قرار می
دهند.
- و برخی دیگر، با پستی و ذلت
و فقدان امکانات، از به دست آوردن قدرت محروم مانده اند، که خود را با زیور قناعت
آراسته، و لباس زاهدان را پوشانده اند. اینان هرگز، در هیچ زمانی از شب و روز، از
زاهدان راستین نبوده اند.
منبع:
نحج البلاغه / خطبه32